Dün akşam annemle televizyon seyrederken eurosport'ta köpiş yarışmalarına rastladık.. özellikle dalış branşında yarışan köpişlerin istisnasız tümü labradorlardı.. benim gibi kara labrişler, çiko labrişler ve sarı labrişler başka ırklara pek fırsat tanımamışlar anlaşılan.. oyunda maksat en uzağa atlamak, renk renk labrişler bi' koridorun ucunda bekleyip, start verildiğinde sahiplerinin suya fırlattığı oyuncağın peşinden havuza ve mümkün olan en uzak mesafeye atlıyor.. gerçi kurnaz bi' tanesi oyuncak havuzun diğer ucuna düşünce dışarıdan dolaşmayı tercih etti ama sonraki turlarda o da açıldı :)
bu seyrettiklerimiz bana sedef adasındaki günümüzü hatırlattı.. ilk vapur yolculuğumuz yanımıza aldığımız ağızlığı kullanmamıza gerek kalmadan keyifli bi' şekilde geçti.. sedef adası genelde özel mülklerden oluşuyor ve port sedef dışında başka bi' restoran gördüğümüz kadarıyla yoktu.. bu problem değil, çünkü port sedef gerçekten çok keyifli bi' yer.. yazın son günlerinde annemler 2 şişe rozeyi enfes manzara eşliğinde mideye indirirken pek şikayetçi durmuyorlardı..
sedefte bizimkiler yemek yerken annemin rüyalarını süsleyen cinsten 5-6 yaşlarında bi' kız yanımıza geldi.. bizimkiler bana karşı davranışları, konuşurkenki aklı başında halleri -hayır, asla büyümüş de küçülmüş değil-, ölen köpişinden bahsederken metaneti -hayır, bu da umursamazlık değildi-, "annem siz göz kulak olursanız sizinle denize inebileceğimi söyledi, bana göz kulak olur musunuz?" diye soruşu, onay alınca neşeyle annesine seslenişi, "babamın telefonunu getireyim de size köpişimin resimlerini göstereyim" deyişi, minnoş parmaklarını iphoneun ekranında büyük bi' ciddiyetle kaydırırkenki sevimliliği ve dönen kulağımı anneme bi' şeyler anlatırken çok "cool" bi' şekilde düzeltip konuşmaya devam edişiyle bu minik kıza aşık oldu..
sonra mı ne oldu.. hep birlikte deniz kenarına inip televizyondaki kıskandırır cinsten atlayışlarımı sergiledim.. ben sanırım denize aşığım, şu denizin tuzlu olmayanı da var mıdır acaba?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder